οὐκέτι προςδεῖ ἐρέσϑαι

προς-δεῖ, impers. zu προςδέομαι, es ist noch dazu nöthig, es fehlt noch dazu, τινί τινος; λύπης τί προςδεῖ σε, Eur. Herc. Fur. 90 (v. l. προςδεῖς); Thuc. 1, 68. 3, 13; εἴ τινος ἔτι προςδεῖ τῇ ξυγκράσει, Plat. Phil. 64 b; Rep. VI, 504 c u. öfter; οὐκέτι προςδεῖ ἐρέσϑαι, Conv. 205 a; Xen. An. 3, 2, 34; προςδεῖ ἀνδρῶν ἡμῖν, Cyr. 2, 1, 7, u. öfter; Dem. unterscheidet es von ἐνδεῖ, wenn er sagt οὐδενὸς ὑμῖν προςδεῖ πόρου, εἰ δὲ μή, προςδεῖ, μᾶλλον δ' ἅπαντος ἐνδεῖ τοῦ πόρου, 1, 19; Sp., wie Pol., ὑμῖν ὑπομνήσεως μόνον, παρακλήσεως δ' οὐ προςδεῖ 3, 109, 7; auch τοῦτο προςδεῖ λόγου, 3, 58, 1.